Περιγραφή
Μέσα στο χώρο της Φιλοσοφίας της Αγωγής το βιβλίο τούτο μοιάζει αιρετικό. Αν το παραβάλει κάποιος προς τον κλασσικό – που σημαίνει και συμβατικό αναπότρεπτα – τύπο των παρόμοιων μελετών, μόνο τον υπότιτλο θα ‘βρισκε κοινό. Επομένως όχι από σκοπιμότητα αλλά από ανάγκη αγνόησε και τη συναφή βιβλιογραφία. Η κύρια ιδέα που διάταξε την ορισμένη ανάπτυξη των συλλογισμών του έρχεται από την αντίληψη ότι η αγωγή σήμερα, στην παγκόσμια λειτουργική της, είναι ένα φαινόμενο χρεοκοπημένο επίσημα. Ένα δράμα, αν μας αρέσουν τα επισημότερα σχήματα, των εποχών της παρακμής.
Επιλεγμένα αποσπάσματα απο το βιβλίο:
«Να ζευτείς για να δουλέψεις στις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα σαν δάσκαλος είναι μια δουλειά όμοια με τη δουλειά του κηπουρού, του ταχυδρόμου, του πρωτοσυναφιτζή, του μιναδόρου και όποιου άλλου. Διαφέρει μονάχα σε ένα: ότι ενώ εκείνοι, και στην περίπτωση πού δεν ξέρουν τί κάνουν, έχουν κάποια δικαιολογία, ό δάσκαλος δεν ημπορεί να την έχει. Ή ίδια ή φύση της δουλειάς του του απαγορεύει την άγνοια»
«Κανένας δεν είναι πλούσιος όταν είναι άκληρος και καμία δεν είναι ωραία όταν είναι ανόητη και κανένας δεν είναι χαρούμενος όταν είναι κακός»
«Να ζεις με πλήθουσα τριγύρω σου τη σιωπή, και τα λόγια σου, όταν χρειάζουνται, να πέφτουν μετρημένα σαν τις καμπανιές της Μεγάλης Παρασκευής.»
«Να γελάς, όταν τα πράγματα γίνουνται απότομα σοβαρά, και στο βουβό σχήμα των προσώπων γράφεται μια πολύ μακρυνή προσδοκία. Έτσι που να φαίνεται ότι υπάρχει το βάθος. Και να θλίβεσαι, όταν το γελοίο διατρέχοντας όλα τα στάδια της έκφρασης του φτάνει στο αδιέξοδο: ντρέπεται δηλαδή τον ίδιο τον εαυτό του»
«Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο. Ακόμη και όταν το τελευταίο είναι οι Ωδές του Κάλβου. Κι αν δεις ένα μικρό μυρμήγκι να τραβάει στη δουλειά του, είναι χρήσιμο να συλλογιστείς ότι το έργο πού κάνει δεν είναι μικρότερο από μια σπουδαία αγόρευση του μεγάλου Βενιζέλου στη Βουλή»
«Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας»
«’Η ίδια ή λέξη χαρακτήρας πού από ανθρωπολογική άποψη αποδίδει τη μορφή πού τείνει να λάβει ή όψη της εσωτερικής μας οργάνωσης, όπως την χαλκουργούν οι επάλληλες μετακοσμήσεις πού προκαλεί ή αγωγή, φέρνει ετυμολογικά το νόημα της αιμάσσουσας νύξης (χαράσσειν)»
«Όταν κυττάζεις τα βουνά — τον Ταΰγετο, τον ‘Ακροκόρινθο, το Δρίσκο — και κουβεντολογάς μαζί τους, να μην απορείς ότι δεν σου αποκρίνουνται. ‘Η σιωπή τους είναι τα λόγια όλων εκείνων πού τα κύτταξαν πριν από σένα»
ΠΗΓΗ: LIANTINIS.ORG
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.